رفیق ازم نپرس
عهد پیوندی که روییدن نشد
آبی که ریخت
رودی که شد
روزگار محبت کو؟
آغوش سبزی پُر سار کجاست؟
منو وسطّ باغ آبان
تو گمم کرد رفیق
چه شاعر بی نظمی ام به قدر جبر
اما قلمم بارها به
خط بد شکسته جهل
ازم نپرس کی با چی
قیچی میکنه چی
من وسطِ اقیانوس ادب
از کینه سیر حالا
خوبم یا بد، بچه ام یا پیر
فرقی نداره من خو
گرفته قلبم با تیر
ما همه توو بندیم
با هر فکر و اعتقادی
جلو سلولِ من چی بود این
کرکس یا شیر، بگذریم
دید من اندازه جهانت نیست
ما خارج از هر گونه قواعدیم
مخالف مکتب غلط حامی اصلیت
تو هم که تشنه یِ روابطی
ازم نپرسید انزوا رو
من منزوی ام رعایت میکنم عشق
به اصطلاح شما نه دولتی نه غربتی
نه این رپ کنای سرعتی
گاهی پیچیده گاهی ساده
گاهی مخلوط مثلِ این شعر
علاقه مند به ضرب های سنتی
تو حواست باشه توو
آسمونم گم نشی
من ابر هر کَلمم
میسوزونه کُل تنمو
پاره میکنه ورقه شعرمو
صاعقه ای از قلمم
من پر از دغدغم رجز دیو هم به *
تو چی میگی این وسط
با اون اصوات نَکَره
من بچه صلحم
عاشقی پیشمه
یکمی هم بد دهنم
فقط وقتی میبینمت

تو به هر کجای
این خاک پا بذاری
زیرش یه اهل معرفت
به فلک شده زندانی، بپا
گیجت نکنه این دو سه روز بازی
فکر نکنی بی نیازی یا
رو عرش این جهانی، نه
رود و رویا و روش
و آئین همینجاست
همینجا نگاه چمن به
ماه رو میکردی معنا
حالا صورت منو
میخوای شنیدم
من اینجام
اون قیچی رو غلاف کن
خط نیوفته رو دیوار
اهل ریا به خود نگیرن
شمعو به پروانه نبافن
که خائن، بد تر از ریا کاره
من توو این قیل و قال
که در میارم تیرو با عشق
ذره ای از قلبمو
میکارم تووی خاکت
یه درخت میشم
که قدش تا بهشت
میدونم یادته این
یه اصل ثابته
حالا رابطت چیه
توو رابطت با رابطِت
جمال مکتبش گرفتت
یا قاعده


تس
رفیق