تو مست من دیوانه ما را که برد خانه
صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
در شهر یکى کس را هوشیار نمیبینم
هر یک بدتر از دیگرى بوزینه و میمانه
دوباره شامگاهه ماه بر شهر
میتابد تا سحر این جام پر گشت باز از زهر
و حال گذشت آب از سر
تو مست من دیوانه ما را که برد خانه
صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
تو مست من دیوونه چجورى بریم خونه
صد بار بهت گفتم این تنو کم خورونش
شوریده و دیوانه شوریده و دیوانه
چه خوش آید وقتى عرش به لرزش افتد
عرض و طول دنیا در لحظه از ارزش افتد
هر که گفته است سخت بگیر حرف مفت است
فتحش کن پس رو اینو بشنو از آن که رو قله است
تو مست من دیوونه چجورى بریم خونه
رد شد هوشنگى از بقل تنه اش به تنه ام برخورد
عذرش رو نخواست و راهشو گرفت کج و رفت و
چز شد دست به کمر قصد کرد
که آزاد کند دو حس خشم و لج رو
ولى شبین بود که داشت اصرار میکرد
گفت ولش کن این تن لش رو ببخش تو
پس چز رو نگه داشتم تا نبینیم گوش تا گوش
لبخند خونینى روى این بابا نقش شد
بسه بریم سرویس پر شد مثانه ها از
شماره یک درست مثل این رسانه ها زرد
هه هه
میخنده به جوکاى شبین، صد سال یه بار چز
اونم وقتایى شاد هست
وصل به جریانى گسترده تر از آن که
محبت بهش شد قالب
خشمش خوابید و رفت سمت بغل کردن و شد قانع
که در آخر همه ى میمان ها مستن و
میخوانه را با دید خوش بینى نهفته بهشتى در آنه
تو مست من دیوانه ما را که برد خانه
صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
در شهر یکى کس را هوشیار نمیبینم
هر یک بدتر از دیگرى بوزینه و میمانه


تهم
شوریده