هنوزم جای انگشتات روی برگای گلدونه
گلدونی که تو این خونه همیشه تازه می مونه
هنوزم عکس بیدارت تو قاب سرد چشمامه
تو که نیستی صدای تو مث یک سایه همرامه

هنوزم بوف تنهایی نه میگریه، نه میخونه
دل خوش باورم انگار تو رو برگشته میدونه

برای دفتر شعرم کلام تازه بودی تو
برای اوج آوازم یه هم آوازه بودی تو
ولی افسوس که این احساس فقط در سینه ی من بود
نفهمیدم که دست دوست سلاح تیز دشمن بود

هنوزم بوف تنهایی نه میگریه، نه میخونه
دل خوش باورم انگار تو رو برگشته میدونه

تو که نیستی دل من مثل گلای پر پره
تو که نیستی همه جا گریه با من همسفره

تو که نیستی با دلم تک و تنها میشینم
چشمای قشنگتو لای ابرا می بینم
هی میخوام دست ببرم، ابرا رو پاره کنم
تا سحر نگاهت کنم، غمامو چاره کنم

تو که نیستی خونه مون مثل یه قاب خالیه
هنوزم جای پاهات روی گلای قالیه

بازم شب اومد، متنظرت نشستم
بازم سحر شد، دیده هنوز نبستم
بازم شب اومد، متنظرت نشستم
بازم سحر شد، دیده هنوز نبستم

من یه عمره چشم به راهم
چشم به راه اون نگاهم
تو بیا با اون نجابت پاک کنم گرد گناهم

تو از طلوع صبحی تو شعر التماسم
غبار راه دورت نشسته رو لباسم
من از تن تو طردم، خالیه دست سردم
کوه نمک تو چشمات پاشیده روی دردم

الهی غرورت حریم خونه باشه
تو باغ دل تو هزار جوونه باشه
هزار جوونه باشه
الهی غرورت حریم خونه باشه
تو باغ دل تو هزار جوونه باشه
هزار جوونه باشه

تو از مداری معلوم بنشین رو خاک قلبم
بیا به مقصد خود، ببین چه پاکه قلبم
ببین چه پاکه قلبم
بیا که عاشق باشیم، قلب شقایق باشیم
برای عمر رفته فکر دقایق باشیم
فکر دقایق باشیم

الهی غرورت حریم خونه باشه
تو باغ دل تو هزار جوونه باشه
هزار جوونه باشه
الهی غرورت حریم خونه باشه
تو باغ دل تو هزار جوونه باشه
هزار جوونه باشه

تو از مداری معلوم بنشین رو خاک قلبم
بیا به مقصد خود، ببین چه پاکه قلبم
ببین چه پاکه قلبم
بیا که عاشق باشیم، قلب شقایق باشیم
برای عمر رفته فکر دقایق باشیم
فکر دقایق باشیم

الهی غرورت حریم خونه باشه
تو باغ دل تو هزار جوونه باشه
هزار جوونه باشه


شهره
مدلی نوستالژی