یه شاعر
حرفهایی که میزنم به گوش هیچکس نمیرسه
یه شاعری مثل من توی این شهر خیلی بیکسه
تنها..کنار اتوبان با سیگاری که خیسه
زیر این بارون مصنوعی خودکارم نمینویسه
به پسمونده های خاطراتم هی فکر میکردم
از آدمای خواب این شهر باز کینه کردم
به چشمهای بسته شده روی ظلم با عهد و پیمان
به تیترهای امیدوار کننده ی روزنامه ی کیهان
به تمدنی که غیر از اسم ازش چیزی نمونده
به مادری که بچش رو سر صفره ی خالی نشونده
به ارتباط بین مهر پیشونی با مهرهای بانک
به جهان سوم و کشته شدن با ترکش و توپ و تانک
هی فکر میکردم..هی فکر میکردم
هی فکر میکردم..هی فکر میکردم
رپ
زندگیه من اینه..هر شب من پر کینه...میگذره و میره جلو ..شاید آروم بشه این سینه..
ولی افسوس نمیگذره ..لحظه ای که پر بغض تو گلوت....صبح نمیشه شبی که نگات به دیوارای سرد روبه روت..
گره خورده و هی فکر میکنی به دنیای سرد خارج از تنت..به آدمای احمقی که یه عمر همش تو رو دوره کردنت..........تورو دوره کردنت..
حس میکنی که تنهایی..فکر میکنی به هر جایی..فکر میکنی به اینکه اینا همه قطره اندو تو هم دریایی..
فکر میکنی به زنده بودنت..جنگیدن واسه زنده موندنت..خندیدن به عشق مادرت و کار تو بازار به عشق خوندنت..
چشمام داره خیس میشه..از عمری که داره نیست میشه...از شاعری که شنیده نشد..جنگید و تو اینطاعون نمرد..
فکرامو گفتم بفهم..دنیامونو کشتن بفهم...فکر نکن که حرف مفتن...واسه گفتنش سوختم بفهم

به فریادهایی که کشیدم تو زیر زمین ها (ده سال
به حال مردهایی که پریدن روی اون مین ها ( هشت سال
به سوالات پاکم و این همه جواب های هرزه
به خدایی که میگن داشتنش پر از حد و مرزه
هی فکر میکردم..هی فکر میکردم
هی فکر میکردم..هی فکر میکردم..
شاروم..دهم بهمن ماه یک هزارو سیصدو نودو دو