کدوم شعر نیما، تو رو گفته از نو.
کدوم فال حافظ ، خبر داده از تو؟!
کدوم فصل سردی، خدا مومنت شد؟.
به اسمت قسم خورد،به اسم تو بانو!
پس از تو نوشتن ، یه کارهمیشه ست.
تن شعرای نو، پر زخم و پینه ست.
میگن وقتی رفتی، یه روز از زمین مَرد.
میگن خیلی وقته، که سال کبیسه ست.
تو فهمیده بودی، که بیماره باغچه.
تو حس کرده بودی، که میمیره باغچه.
ته باغ مرموز، تودستاتو کاشتی.
شده پر زدستات، سراپای کوچه.
تو روئین ترینی!، کسی بادلم گفت!
حضور عجیبت، دل شهرُ آشفت.
هزار زن نشستن ، تو ایوون حرفات.
دوصد مرد معصوم، توپرچین چشمات.
توی آیه های، زمینیت خدایی.
نشسته به سجده، تو محراب دستات.
هنوزحرف داری، نشستی تو ایوون.
صدات مونده تو باد، می پیچه هراسون.
روی پوست شبها، میشه دستاتو دید.
دو دست جوونت، تو قلب زمستون.
رسیدی به اوجِ ، صدایی که انگار.
زجنس ستاره ست، که مونده تو آوار.
هزارقرن سنگی ، باید زیر رو شه.
که ایمان بیارند به تو مهربان یار!