ترانه گوی قصه ها
حوای دل آسمونی
بانوی خلوت شبم
تو قحطیه مهربونی

تندیس پاک معبدی
یه لوحه ی مقدسی
چیزی از عالم نمیخوام
وقتی با من هم نفسی

هم قدم جاده ی بغض
اومدی تا هق هق من
با مردنه دلم شدی
یه ادم شکسته تن

تو شعله ی باورمی
حتی توی سرمای برف
ناجی رمز بودنی
از من نخواه تنها برم

با اینکه دوری از چشام
شبیه رویای محال
رنگ نگاه پاک تو
با منه هرجا توو خیال

قصه بگو برای من
برای این زخمای سرد
تا دیگه از یادم بره
تموم لحظه های درد

هم قدم جاده ی بغض
اومدی تا هق هق من
با مردنه دلم شدی
یه ادم شکسته تن

تو شعله ی باورمی
حتا توی سرمای برف
ناجی رمز بودنی
از من نخواه تنها برم


راستین
رویای محال