میون باغِ دنیا، چه گلها که ندیدم
ولی زِ خارِ هر گل، چه رَنجا نکشیدم
وقتی که زار و خسته، دل از همه بریدم
در اوجِ ناامیدی، به گل بانو رسیدم

گل بانو، گل بانو، گل بانو چه زیباست
چَشمانِ گیرایش ، دریچه یی به رویاست
گل بانو، گل بانو، گل بانو چه زیباست
امواجِ موهایَش نظیرِ موجِ دریاست


پر از عطوفت و مهر، شبیهِ مهر مادر
کسی به غیر از آن گُل مرا نکرده باور
شمیم پاکِ مهرش، منِ مرا ستانده
شده تمامِ من، او! دگر مَنی نمانده


گل بانو، گل بانو، گل بانو چه زیباست
چَشمانِ گیرایش ، دریچه یی به رویاست
گل بانو، گل بانو، گل بانو چه زیباست
هر لحظه آغوش اَش، برای من مهیاست