از هر چه غیر تو خلاصم كرد
دنیای آغوشت به آسونی
من بی تو می‌میرم ته قلبم
جامونده بود این حس پنهونی
گفتم به دنیای تو برگردم
بی فكر فردا هر چه بادا باد
آغوش تو آرامش من شد
از مرگ تدریجی نجاتم داد
با این كه آرومم كنار تو
با این كه بی اندازه خونسردم
اقرار كردم تو تموم عمر
با خاطراتت زندگی كردم
اقرار كردم كه دوست دارم
حرفی كه بی رحمانه زجرم داد
از بس كه پنهون كرد این حسُ
فكر رسیدن از سرم افتاد
تنهاییامُ پیشت آوردم
تا از غرورم دست بردارم
من تو سكوت تو كه سنگین بود
اقرار كردم كه دوست دارم


پیوند
حس پنهون