دوست دارم که بپوشی رخ غم چون قمرت
تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت
جرمِ بیگانه نباشد که تو خود صورتِ خویش
گر در آیینه ببینی برود دل زِ بَرت
جای خنده است سخن گفتنِ شیرین پیشت
کاب شیرین چو بخندی برود از شکرت
کاب شیرین چو بخندی برود از شکرت
کاب شیرین چو بخندی برود از شکرت
هیچ پیرای زیادت نکند حسنِ تو را
هیچ مشاطه نیاراید از این خوب ترت
کاب شیرین چو بخندی برود از شکرت
دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت
تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت
جرمِ بیگانه نباشد که تو خود صورتِ خویش
گر در آیینه ببینی برود دل زِ بَرت
دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت
تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت
جرمِ بیگانه نباشد که تو خود صورتِ خویش
گر در آیینه ببینی برود دل زِ بَرت
ببار ای آسمان هی


پرستو و سینا پارسیان
خورشید