شب که می‌شود یاد تو می‌زند به جان
تا که می‌پرد خواب و نمی‌رود فغان
من به بوی موی تو ای یار می‌کشم نفس
پس چرا نفس بریده‌ای زین زار در قفس

لحظه لحظه خاطره‌ها را می‌کنم مرور
پیش چشممی افسوس اما شدی چه دور
سقفم آسمان و زمین گرمش آرزوست
در دلم اگر جایی هست هم برای اوست

شب که می‌شود به خودم دشنام می‌دهم
کوچه کوچه‌ شهر را پیاده راه می‌روم
این چه زندگیست که همش تکرار می‌شود
روز از نو است و روزی ام انکار می‌شود

شب که می‌شود اتاق کوچک می‌شود
بر دلم تمام یقین ها شک می‌شود
آه می‌کشم گویی آواز می‌شود
آه آه


مصطفی عابدینی
شب