از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم
آوار ِ پریشانی‌ست، رو سوی چه بگریزم؟
هنگامه ی حیرانی‌ست، خود را به که بسپاریم؟
من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته
امّیدِ رهایی نیست، وقتی همه دیواریم
تشویشِ هزار «آیا»، وسواسِ هزار «امّا»
کوریم و نمی‌بینیم، ور نه همه بیماریم
ما خویش ندانستیم، بیدار‌مان از خواب
گفتند که بیدارید، گفتیم که بیداریم!
کوریم و نمی‌بینیم، ور نه همه بیماریم
تيغيم و نمى‌بُرّيم، ابريم و نمي‌باريم
من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته
امّیدِ رهایی نیست، وقتی همه دیواریم
