صورتِ بی نقاب دو تا چشمِ نیمه خواب
با خدا بی حساب یه زمینِ بی حصار
اینا یعنی من منم یعنی کم یعنی دقیقاً دوستی که غریبم
روزام سخته ولی دنیام شیرین تلخی رنگه ای کاش کی نی
رو تنِ تقویمم من اینو فمیدم یه دنیاس که یه روز همه پس میدن
گرون واسه خودم یه بوم واسه خدا با رنگهای قشنگ نه رنگای گلها
عمیقتر ببین یه دستم سفیدپس از من بپرس یا سنگر بگیر
تو جنگم که خون با خاکش گِل میوش حرف من درختش دلِت
انتقام
تا رنگش بره نگام کن یه کم نه از پنجره
سکوت کن دیگه روی سادگی ندو سکوت کن میفهمی واقعیتو
اخم کن بهش لمس کن بچش تلخیشو وقتی که دست خورد بهش
-
بازم این منم یه عابری که همه لحظه هاش راه رفت میگذرم زیر پامم صدا برگ باز

بازم این منم یه عابری که همه لحظه هاش جا نمونی که دوری سهم ماست
-
همیشه همونی که همه چیشو باخت عقبیمه
اتفاق تو چار قدمیمه تازه نیست برام اَ قدیمه
علناً وقتی نی پَ خواب برا چیمه؟
باید باز باشن چشامو این دور و بر و بپان
به گا بدم دورو برو جلوترو بخوام
له کنم چیزایی که دیدمو اینو خوب بلد بکنم شروع بعد سه کام
حبسو بعد بدم مغزو ردیه کم اخمو بعد یه لبخند اومد
اون لابه لاها انگار تکون خورد نیشت اینجا خالیا گرون پُر میشه
همون که بلدیم تو فک کن الکیم

فکر اسم اَبَدیم خوشحالی جلو جلو زدی از اینا که عقبیان
ولی من باز تو فکر بغلیم
همیشه عصا به دست شبیه مسابقس
زندگی یعنی تو تو مسیر اجبار انگاری تخم جنگو باز پاشیدنو
تو گذشت یاد بگیر منم خار گاییدنو