قطره ای از باده های آسمان
این جهان زندان و ما زندانیان
حفره کن زندانِ خود را وا رهان
آدمی مخفی ست در زیرِ زبان
این زبان پرده است بر درگاهِ جان
من کی ام؟
اونی که بمبه گنده
همه خُرده ان اون عمده
تیز و تنده ، نباشه هم مهم نی
چون بلند میشه دود از کنده
خیلیا همه زندگیشون دورِ من میچرخه
شیرینی ، خورشید ، حج عمره
بدخوا‌ها مورمور میشه پوستشون با یه جمله
پوستشون مثل پوستِ مرغه
منو میبینن و قُد قُد میکنن
غُد تر از زبونِ مرغام حاجیت انقد غُده
هرکی رو باهام مقایسه کنی مثل ماهی توو تنگه
حاجیت مثلِ کوسه توو عمقِ لقمه
میکنه هر کی رو که کله اش بده بو قورمه
میذارم طعمه
خیلیا تووی دامن، تو چی؟
این یه هشدار دیگه اس
خیلیا می‌خوان عین من باشن
فکر میکنن الفبام ، سر کار میمونن
از ترس سفید میکنن و میشن همه زال
جیم میشن ، تا میشن و من سر پام
خیلی ساده ان
اصلاً من توو چشم کسی که رپ گوش نمیده کی ام؟
اصلاً فرق نمیکنه زنده ام یا مرده
یه آدم معمولی که فکر میکنه برده
ولی ، حقشو نظام خورده
جزئی از کل ، یه موش آزمایشگاهی
تند میرم، تند
ولی درجا میزنم
به مغزم میزنن از طریق مجری دستبرد
کانالو عوض کن
اگه دنبال فسفری این یکی ماهی نداره
وقتی به جز طناب دار ، هیچ چاره ای جانی نداره
هیچ دادگاهی قاضی نداره
منم یه قربانی که پارتی نداره
شادی نداره ، حالی نداره
هیچ فرقی با آدمای عادی نداره
باید هل بدی این ماشین باطری نداره
یه پیکان فرقی با آر دی (RD) نداره
من کی ام؟
یه جونوری که با طبیعت قهره
پُر جمعیته شهرش واسه زمین هم ضرره و
کرده جو رو شدیداً گرمش
آرزوی حیوونا اینه ، بشر منقرض بشه تقریباً نسلش
من کی ام؟
یه تیکه گوشت، با دو تا گوش
که به هیشکی نمیده گوش
جرم ، یه کله‌ی پوک نداره
تووش هست یه ذره هوش
بوش در میاد وقتی میمیره و
بعدش هم میزنه کرم
میگی بپوش؟
جوش نزن ، که نه مردم ، نه زن
انسان نه ، انرژی
این بدنه زندانم ، زپرتی
رو کُره ای که پُر نکته اس
جلو چشما گنده اس
ولی جلو خورشید نقطس
کوچیک و پست
یه کم از کهکشان دور شی عمراً ببینیش
عه، خورشید چی شد پس؟
ریز دیدیش، نه؟
از این دنیا برم دیگه بر نمیگردم
دوطرفه نیست بلیطم
هرچی پیش میریم عمیق تر میشه
آره، خیلی پیچیده اس
من کی ام که توو یه لحظه همه چی هستم
ولی هیچی نیستم؟
هیچکس
مــن کــی ام؟
یــه دیــوونــه
کــه هــیــچــی نــمــیدونــه
مــن کــی‌ام؟
یــه دیــوونــه
کــه هــنــوز هــیــچــی نــمــیدونــه
فدائی‌ام، گلادیاتور ادبیات
کارا میآد
میشنوه تهران میگه «ایول»
سنگین تره شعرا از ترافیک همت
در و دیوارا با گرافیتی زنده ان
خیابونا لفظامو حفظن
قافیه شماره سریال، تپل
دوتا دوتا میکشم، بهم میگن ژنرال دوگل
دعا، شعار ، حالیم نی
من کی ام؟
مگه میخوای فامیل شی؟
جوونم، ولی پیر کار دنیا
توپِ زیر پام میرم جلو سینه چاک
با دید باز، بی‌نقاب
من کی ام؟
اونی که هر قانونی میدید لقد میکرد
همیشه بود تووی اقلیت
نه یه شاعرِ جیره خوار
نه که نبود حرفِ زور
ما نرفتیم زیر بار
ترجیح میدم یه گرگ وحشی باشم تا یه شیرِ رام
یاور همیشه مومن، نه رفیق نیمه راه
دیوونه‌ای که بستنش ولی میشکنه شیشه باز
با همه ی پنجره ها بی‌حساب ولی نیمه جان
یه مریض مغزی ، دهه شصتی
درگیرم با تقویمِ شمسی
بی‌سرزمین ، رو نقطه‌ی صفر مرزی
یعنی کلاً مهم نی من کی ام
من کی ام؟ حالا هرکی
واسه جامعه یه تهدید
از عواملِ غربی
یه کله‌سیاه ، از توابع شرقی
حاصل خِرد جمعی
خوش مرام مثل تختی
بد دهن‌تر از علی پروین
ولی فنی
ما از کانون سرخِ تربیت
اصلاح‌شده با تیغ تبعیض
بوی باروتیم میایم از لولِ گرمی
محصول جنگیم
لای ارزونیام
خوب بگردی توو حراجیا
یه ایزدی توو ویترین وهابیا
منجیلم ، با همه‌ی اهالیاش
صده یِ به زنجیر
یعنی وقتی که جوهرِ روی شمشیر
داره پاک میشه با دستمال تشویق
هنر ابزار ترویج
آشِ یخ همراه احکام کشکی
من کی ام؟
یه بنده ام، شرمنده ام
یادم رفته لبخندم
دست به‌ت خمم هر موقع میاد عزرائیل سر وقتم
توو زباله دونِ تاریخ تاریک میشه قلبم
خون میزنه از چشام بیرون
محتاجِ یه کاسه جون
بین فقیر و غنی قبرم کوتاهی حافظه یِ عُموم
من نقصم ، نقص عاملِ سقوط
ببین، نسلِ من یه باکره ی فاحشه اس
واستاده توو روت
مــن کــی‌ام؟
یــه دیــوونــه
کــه هــیــچــی نــمــیدونــه
مــن کــی‌ام؟
یــه دیــوونــه
کــه هــنــوز هــیــچــی نــمــیدونــه
مــن کــی‌ام؟
یــه دیــوونــه
کــه هــیــچــی نــمــیدونــه
مــن کــی‌ام؟
یــه دیــوونــه
کــه هــنــوز هــیــچــی نــمــیدونــه
هم ناطق و خاموش
هم لوح خموشانم
هم خونم و هم شیرم
هم طفلم و هم پیرم
کیستم من؟ کیستم من؟ چیستم من؟
هیچکس و فدایی
من کی ام
