منظره های رفته را پنجره پر نمیکند
جای تو را در این غزل خاطره پر نمی کند
کی به ترانه می رسد بغض شکسته در گلو
با تو بهار حسرتم بی تو خزان آرزو
مرا ببخش خوب من که خواهشت نمی کنم
بت منی ولی دگر پرستشت نمی کنم
برو نمان، نمان برو که تکیه گاه نیستی
شریک خانه ای ولی رفیق راه نیستی
کسی که تن سپرده گناه شد منم نه تو
کسی که در شب جنون تباه شد منم نه تو


حامد منوری
بت