باز قلم به دست دنبال حس نابم / پس تو هم بيا تو حال قصه با من.
و باز قلمِ که حس کنه گرميه بدنو / حال قراره بنويسه معنی وطنو.
وطن يعنی نون به نرخ پونصدی خوردن / يعنی لبخندي تلخ روي صورتی پر غم.
وطن يعنی از هموطنت تو سري خوردن / تو رو به جرم نذاشتن روسري بردن.
وطن يعنی غرش خون يه حيوون بی سر / يعنی سکهٔ طلا يه ميليون و سيصد.
وطن يعنی اينکه پول از راه پر غم دراري / يعنی حتی پول يه بال مرغم نداري.
وطن يعنی تنها جيبته واست رايگان / مجبوري زندگی کنی با هر سايه بان.
وطن يعنی زجر بکش تا آخر پاي جان / مثل قوم آوارهٔ آذربايجان.
وطن يعنی اشک ناموس رو کاغذ سفيدت / يعنی چشم داشتن به خواهر رفيقت.
وطن يعنی مرگ بهتر از تحمل يه درد / يعنی کودک آزاري توسط يه مرد.
اين احساس فرداس که فرياد درداس / و اين کمکاست در ماست که از ماست که بر ماست.
و اين درخواست بر جاست که سرباز تنهاست / و اين چشمان سرباز به مردان و زنهاست.

من به حرف زور و نا حق پا نميدم / من تو سختيا به راحت وا نميرم.
در دلم درد دلو عاميانه ميگم / در دلم جز ايران نامی راه نميدم.
من به حرف زور و نا حق پا نميدم / من تو سختيا به راحت وا نميرم.
در دلم درد دلو عاميانه ميگم / در دلم جز ايران نامی راه نميدم.

وطن یعنی بشین یه گوشه به امید ویرانی / یعنی احترام گذاشتن به تولید ایرانی.
یعنی خودروی ملی تو هر جایگاه منهدم / همچون شعار شرکتی چون سایپا مطمئن!
وطن یعنی خنده بازارو به اصرار ببینی / اگه حوصلتو سر برد به اجبار بشینی.
پای ماهواره و هوایی که همیشه ابریست / گوش بدی به حرفای چرت حمید شبخیز.
وطن یعنی خیانت و حس گوری تازه / وطن یعنی خود فروشی مثل نوری زاده.
که دست به مصاحبهٔ گرم با مشتی جانی میزد / و از شخص عبدالمالک ریگی پشتیبانی میکرد.
از این افراد زیادن که تو ناپاکی میپرن / و با باطنی شیطانی دم از آزادی میزنن.
بگذریم ، طفلی قلم عرق کرده خیسه / و محکومِ به اینه که از وطن بنویسه.
وطن یعنی درگیری بین طومار و دلار / یعنی تصدیقی از بوی جوراب و گلاب.
وطن یعنی رنگ سیاه تو ترسیم ستاره / یعنی خفه خونی که در سیم سه تاره.
وطن یعنی جای جملهٔ بابا نان داد / بشنوی بابا از گشنگی آرام جان داد.
او آرام جان داد و عامل درس شد / و شاید روزی بشنوی که حامد فرد مُرد.

من به حرف زور و نا حق پا نميدم / من تو سختيا به راحت وا نميرم.
در دلم درد دلو عاميانه ميگم / در دلم جز ايران نامی راه نميدم.
من به حرف زور و نا حق پا نميدم / من تو سختيا به راحت وا نميرم.
در دلم درد دلو عاميانه ميگم / در دلم...
در دلم جز ايران نامی راه نميدم