بِل اَتّا بَخونِم، مِه دل جِوونه
(بگذار دمی بخوانم، دلم کوچک است)
نِخوامه بَمیرِم دَسِ زَمونه
(نمی‌خواهم دستِ این زمانه دِق‌مرگ شوم)
نِخوامه بَمیرِم آرزوبه‌دل
(نمی‌خواهم آرزوبه‌دل از این دنیا بروم)
بِل اَتّا بَخونِم، مگِر چی وونه؟!
(بگذار دمی بخوانم، مگر چه عیبی دارد؟)

اَگه اَی سَر بَسوته،
(اگر باز وجودم آکَنده از رنج و محنت شده،)
مِه بال و پر بَسوته،
(اگر بال و پرم سوخته و از دست رفته،)
دَره هر روزِ خِدا میرمِه،
(اگر دارم روزبه‌روز مرگ را تجربه می‌کنم،)
دِواره پر کَشِمه،
(یک‌روز دوباره جان می‌گیرم و پر می‌کشم،)
همه جا سَر کَشِمه،
(و به هرجا که دلم بخواهد، سر می‌زنم،)
شِه حَقه دِنیای جا گیرمه!
(و حق خودم را از این دنیا می‌گیرم!)


اگِر وینّی اِتی خِش‌خون بَهیمه،
(اگر می‌بینی که چنین خوش‌‌آواز شده‌ام،)
خَله بَسوتِما دلخون بَهیمه
(بسیار رنج کشیده‌ام و خون دل خورده‌ام.)
مِن‌ اتّا لال‌‌ِغول بیمه دِرِسّی؛
(من مثل یک کر و لالِ مادرزاد، نه چیزی می‌شنیدم و نه چیزی می‌گفتم)
شِه یارِ پَلی خِش‌زبون بَهیمه
(از همنشینی با یارم، چنین خوش‌زبان شده‌ام.)

اَگه اَی سَر بَسوته،
(اگر باز وجودم آکَنده از رنج و محنت شده،)
مِه بال و پر بَسوته،
(اگر بال و پرم سوخته و از دست رفته،)
دَره هر روزِ خِدا میرمِه،
(اگر دارم روزبه‌روز مرگ را تجربه می‌کنم،)
دِواره پر کَشِمه،
(یک‌روز دوباره جان می‌گیرم و پر می‌کشم،)
همه جا سَر کَشِمه،
(و به هر جا که دلم بخواهد، سر می‌زنم،)
شِه حَقه دِنیای جا گیرمه!
(و حق خودم را از این دنیا می‌گیرم!)


بِل اَتّا بَخونِم، مِه دل دَوِسّه
(بگذار دمی بخوانم، دلم گرفته است)
سفِر بُورده مِه یار و نَگِرسّه
(چرا که یارم به سفر رفته و برنگشته‌ است)
اِسا مِن بَیمه و دردِ جِدایی
(حالا من مانده‌ام و دردِ جدایی‌ِ او)
بِل اتّا بَخونم، نَو مِره: وَسّه!
(بگذار دمی بخوانم، به من نگو: بس کن و نخوان!)

اَگه اَی سَر بَسوته،
(اگر باز وجودم آکَنده از رنج و محنت شده،)
مِه بال و پر بَسوته،
(اگر بال و پرم سوخته و از دست رفته،)
دَره هر روزِ خِدا میرمِه،
(اگر دارم روزبه‌روز مرگ را تجربه می‌کنم،)
دِواره پر کَشِمه،
(یک‌روز دوباره جان می‌گیرم و پر می‌کشم،)
همه جا سَر کَشِمه،
(و به هر جا که دلم بخواهد، سر می‌زنم،)
شِه حَقه دِنیای جا گیرمه!
(و حق خودم را از این دنیا می‌گیرم!)