یکی بود یکی نبود
غیر از اون کسی نبود
تو اتــاقِ سرد و تاریک
یکی بود ، اون یکی نبود

خسته از همه عالم
زندگیش پر پیچ و خم
روزگارش گنگ و مبهم
روزش خوش ، شبش ماتم

میخونه ترانه ی منو تنـــها
هیچ امیدی نداره به فــردا
اون غرقِ افسوسِ گذشتس
از بازیهای زندگی خستش

روی این شهرِ تب دار
آسمون تیره و تـــــار
چشمهای غم گرفتش
تا خودهِ صبح، شب زنده دار

راهِ شب ، بی نهایـــت
خیلی دیر میگذره ساعـــت
تا طلوعِ گرمِ خورشید
دریغ از یک نفسِ راحت !

میخونه ترانه ی منو تنهـــــــــا
هیچ امیدی نداره به فـــــردا
اون غرقِ افسوسِ گذشتس
از بازیهای زندگی خستس