دست منو راحت بگیر
که فصل بی قراریه
حافظه های ما پُر از
پیام اضطراریه
عکسی که از ما میگیرن
با دوربینِ شکاریه
اینم برای هر دومون
یه عکس یادگاریه

به لطف این شکنجه ها
سکوت ما صدا نشد
درست به پای سفره ها
نماز که قضا نشد
یه عمر ِ روی پوستمون
گریه رو تاول میکنن
جدولای خیابونُ
با خون ِ ما حل میکنن

توو این همه عذاب و درد
بذار بمونه فاصله
از رگ ِ جاده یه روزی
می پاشه خون ِ فاصله

صدای خاطراتمون
هنوز توی گوش ِ منه
تو حسرتت این زخمی که وا مونده آغوش منه