دست منو راحت بگیر
که فصل بی‌قراریه
حافظه‌های ما پر از
پیام اضطراریه
عکسی که از ما میگیرن
با دوربین شکاریه
اینم برای هر دومون
یه عکس یادگاریه

به لطف این شکنجه‌ها
سکوت ما صدا نشد
درست به پای سفره‌ها
نماز که قضا نشد
یه عمر روی پوستمون
گریه رو تاول میکنن
جدولهای خیابون
با خون ما حل میکنن

توو این همه عذاب و درد
بذار بمونه فاصله
از رگ جاده یه روزی
می‌پاشه خون فاصله

صدای خاطراتمون
هنوز توی گوش منه
تو حسرتت این زخمی
که وا مونده آغوش منه


ابی
فصل بی‌قراری