می‌نویسم از غروبم
از سقوط هفت هزار سال
از افول یک تمدن
مرگ شعر شکستن بال
می‌نویسم از جوانی
از رگ سبز گذشته
از تبار کوه دماوند
از کتاب نانوشته

رنگ این سال‌های آخر
رنگ نسل بوف کوره
مثل خودکشی صادق
از غم مرگ غروره

زیر پاهای تو هستم
تو منو زنده نگهدار
از تو شعر قرن پنجم
رستم قصه رو بردار
تو منو زنده نگهدار
من هویت تو هستم
خاک سرخ وطنم که
از سکوت تو شکستم

رنگ این سالای آخر
رنگ نسل بوف کوره
مثل خودکشی صادق
از غم مرگ غروره

من صدای رنگ سرخم
یه نوشته روی دیوار
حرف هر کتاب سوخته
تو منو زنده نگهدار
تو منو زنده نگهدار
روی کاغذهای پاره
با قلم‌های شکسته
توی حبس هر ستاره
تو منو زنده نگهدار
در شب قهر سپیده
با یه آهنگ حماسی
روی آخرین قصیده
تو منو زنده نگهدار
زیر استبداد و آوار
تو منو زنده نگهدار
با ترانه های بیدار

رنگ این سالای آخر
رنگ نسل بوف کوره
مثل خودکشی صادق
از غم مرگ غروره
رنگ این سالای آخر
رنگ نسل بوف کوره
مثل خودکشی صادق
از غم مرگ غروره


داریوش
بوف کور