بدنم لخته سردم نفسم تنده
کلی قرص مرص مشت مشت خوردم
که یه روز نشم افسرده
اخبارا هم که جدیدا همه‌ش از بمبه
واسه همین تن من مرده
دیگه خونه پر پک نی شده کیلو
دیگه رنگ نیست توم بی‌روح
بیدارم من ا دیروز باختم با فیلو
فاز فاز سکته است
مورچه‌ها میان روی پوستم بریک‌دنس
هی چت مست دستم قفلم
جز شورتم رسماً لختم
پر عقده‌ام بد توی اخمم
همسایه‌ام سر زد نزدم لبخند
لول کردم نفسم تنگ‌تر شد
گفت اوکی گفتم خسته‌ام
دورم پر از اون همه هیشکی نموند
الآن دوستمه ویسکی تموم
هر کاری کردم ریسکش برد
چون بود همه ریسکیش تو سر پی‌سی‌ام
آدما عجیب‌تر ا فلوهام
همه هم گروگان
با لبخند مثل این آدمای لگوهام
می‌بینه هیچ‌جا هیچی فیم نی
ولی باز عادت داره به دعا
یه سوال
اگه خدا اینجا رو ببینه چه خبره
هنوز هم باور داره به خدا
دستمو نگیر چون دستم روله
نگا مغزم پره فازم سر ظهرم الکله
هی می‌خورم زمین انگار کفشم سره
یه چی بده من پرت شم ا کره
یکی بیاد ا قصد مستم کنه
دستمو نگیر چون دستم روله
نگا مغزم پره فازم سر ظهرم الکله
هی می‌خورم زمین انگار کفشم سره
یه چی بده من پرت شم ا کره
یکی بیاد ا قصد مستم کنه
اخبارا منفی رو مخم رژه
همه سمی ولی من یه شکل
اتوبان پر کردم صد و هشتاد
مهم نیست تهش کجاست و چی بشه
چند وقت تو حال خودم نیستم
پاییز متنفر ا این فصل
این روزا جوری بهم ریخته‌ست
احساس می‌کنم ۲۰۱۳ است
طبقه سیزده است روبه‌روم سان‌ست
بغلم چیل بچه تو روف گاردن
کلی تو هیز دم غروب چاق
دارم مریضیم حاد PTSD
تصویرا تارن و بکسم پاره‌ان
این خاطره‌ها رو می‌مونه یادم
یکی نیست بگه بین این همه آدم
کسی هم درکم می‌کنه یا نه؟
تو روشون کسلم در حد سلام
هیترام می‌پانم بیشتر از فنام
قول دادم فقط بشمارم کشو
بقیه‌ش رو نخورم غصشو
منتظرن کی شه بیان کشور
کنسرت برج میلاد اسمم
گم شد روی جنس زیاد قبله‌ام
تخ*مت نخور غصه زیاد
سعی می‌کنم صاف باشم رو پا
دقیقا مثل وقتی که کامبک زدم از باختای جولای
آسمون رو نگاه سان‌رایز تو راهست
مهم نیست می‌گذره فاکداپ روزات
دستمو نگیر چون دستم روله
نگا مغزم پره فازم سر ظهرم الکله
هی می‌خورم زمین انگار کفشم سره
یه چی بده من پرت شم ا کره
یکی بیاد ا قصد مستم کنه
دستمو نگیر چون دستم روله
نگا مغزم پره فازم سر ظهرم الکله
هی می‌خورم زمین انگار کفشم سره
یه چی بده من پرت شم ا کره
یکی بیاد ا قصد مستم کنه
کچی بیتز و 021کید
فاز سکته
