آشوب طوفان دلشوره بوران
تشویش سیل
تخریب میل به سقوط
بی تردید سیر نزولی
کاش مردنُم مردن باشه
زندگیمه خو زندگی نکردُم
فقط صبر بود
فقط صبر بود و مو
اَ انتظار متنفرُم
مسیر طی شد
عجیب ترین طی
همه کی آ گفتُم
رسید به کثیف ترین کی
آدما دوروم نبودن آدم
زر میزدُم که میگفتُم آزادم
زر میزدم که می گفتم آدم
مونه برگردون به طبیعت
مو نمی تونم باشم عضوی ا طویلت
مو فاضلاب تو فاضلی تو صاحب فضیلت
مو اقلیت، زنده باد تو و قبیلت
مو یعد من گفتنام همیشه بیزاری بود
حالام بیزارُم ا من گفتن
من و من حالام سی من منای قبله
بعد نگی نگفتیا از من گفتن
تونه ماهر ترین نقاش
رو مرغوب ترین بوم
با هزار رنگ باید بکشه،
مونه با کثافت و خون و لجن
رو پست ترین خاک
تازه شاید بکشه
اقد دنبالُم نیا عزیز ایام دور
کاغذ و جوهر نسوزون پا ای خیام کور
د بی روغن عشق نمی چرخن
ای چرخا بزور و
فک کنُم عشق توی مو مرده
شدُم ماده گو مریض
هی پیشونی سیا
میگن لابد ا دسه شیطون او خورده
که او خورومم جدا کردن ا باقیه گله
میبینی ورقم لا چه ورقایی تو خورده
پیشونی سیام
نه شیر و گوشتُم بکاره
نه میتونوم بزام
لا ماه پیشونیام
په ما نه مو
سی مخ خراب مو ها نه هو
شب چه انصافیه
که تو چشای سیام
هم خار هم خو
نمی تونُم بخوابُم
مو ا ای مزرعه میرُم
میرسُم به هیچ
میکنم ا هرچی که گیرُم
غذا برام نریز مو ا بلا سیرُم
بی ریشگی های غلتون کویرُم
مو میرُم، مو میرُم
کاش رفتنم رفتن باشه
بودنُم خو بودن نبود
مو لامه لالتُم کا
تا کامه مو بمون
تا لال شُم پارسام
خو سرودن نبود


بن
ماده گاو