واسه من كه جوون پیر سالخورده م
تو بگو زندگی هنره یا مردن؟
تو دنیای تاریك یه نوری بگیره
روزام سوزوندم مثل اب خوردن
و دیدم كه میرم اما در نهایت
یه مرد پیرم اسیرم به عادت
یه شهر گیجم دریغ از یه ادم
یه زخم كهنه عمیق از رفاقت
منی كه خسته م و شكسته بالم
با یه كوله پشتی پر از هیچ رهسپارم
سنگینی میكنه سرم به تنم كه خستس
چون بوده باركش افكار بچه گانم
دیــــدم هرچی سرم میگه تنم راغب نیست
دیــــدم خیلی چیزا كه دیدنش واجب نیس
دیــــدم هرچی تو این راه دیــــدم جالب نیست
دیــــدمو رفتم اعــتــراض وارد نــیــســت
اه...با گونه های دائم خیس
جوری كه جز اشك تو نصف داستانت نیست
یا اگه هست اینقدر كمه كه یادت نیست
همه چیم داشته باشی باز چیزی بارت نیست
دیــــدم برج! ازون بالا؛ پریدن سخته
چیزی كه با ارزش حالا شدیدا وقته
دیــــدم خون
نه زخم و زیل بلكه خون
دلی كه تازگیا خالی از اثری از رحمه
جدیدا وقت مشكلا دور و ور
دورو وری هام خالی میكنم
و پس میكشم و پس میكشم
جدیدا هركاری رو كه شروع میكنم
قبل از این كه تموم شه
حتما ازش دست میكشم
از هركاری كه در حال انجامشم
هر هدفی كه نزدیكشم
به هركی ام كه بپرسه چرا
میگم اینجوری راحت نفس میكشم
جدیدا قلبم دیگه بمبه خونه جاش
تو زیرزمین اصل كار رو پشت بوم
بعضی وقتا یه چیز میگه
میگم بزار دلش خوش بمونه
من كه میدونم حرفاش مفت گرونه
دیــــدم مرغی كه خون میخوره خون میفروشه
دیــــدم مردی كه جون میگیره خون میفروشه
تا دلت بخواد دیــــدم
دیــــدم اون دكتری
كه خیلی دیر خوب میكنه زود میكشه
دیــــدم دست نداد احتمالا زود پا میده
اون كه شب كار میكنه روز وا میده
دیــــدم اگه تو كل عمر تخم ندیدم
واسه اینه كه خانم مرغه روش خوابیده
دیــــدم هیچ رشدی شروع نمیشه
تو خاكی بمون بدون هیچ راهیپ
واسه ورود ریشه
زیباترین اشعار گاهی
یه سری مزخرف
كه فقطم تو دل سروده میشه
دیــــدم حرفای تنهاییای دل كسی
از خلوت دنجش ربوده میشه
میشه فردای اون روز
یه كار عامه پسند رو بیت
و یكی دیگه ستوده میشه
دیــــدم كه زهر یه مرگ قشنگه
دردشم یه لحظه ی ورود نیشه
دیدم كه مرگ مرد بالغ این كه
ناامید بگه دیگه شروع نمیشه
چرا داستان شروع نمیشه؟
محو شده ماه ولی منجر به طلوع نمیشه
مغز مریض من خونی كه به جوش امده
جوری به زور توش فرو نمیشه
نبض ضعیف چرك كم خونی
نسل جدید فیك مصنوعی
حرف بقیه چرت تو خوبی


بن و رند
دیدم