من
یه شهرِ سوت و کورَم
که غرقِ وسطِ دریا
یه آتلانتیسِ بى‌نورم
پُرِ از دلشوره و فریاد
من یه تایتانیکِ شِکَستَم
که عشقِش مُرده و رفته
یه اقیانوسِ دِلگیرَم
که طوفانه و موجیه
همه هفته
من
یه مَهدِ تمدن
پُرِ از خاکى و کوهَم
یه جنگل پُرِ از وحشى
ولى خُب پاک و انبوهَم
یه کُمونیستَم من که میگم
دیگه خدایى نیست
پیشِ تو خُب نیستم آره نیستم
ولى مِثلِت خدایى نیست

من میخوره به دیوار سَرَم
هِى میگیره به سیگار پَرَم
من
حقِ کسیو نخوردم
ولى از همیشه که بیمارتَرَم
من تَهِ یه چاهِ عمیقَم
پَنچَر وسطِ راهِ حقیقت
من یکى شدم که دیگه
خیلى فرق باهام داره سَلیقَت

اى کاش به مغزَم رُجوع میکردى
تا نگاهِ واقعى را دریابى
کاش من را میفهمیدى و میکردیم
حتى جهان را هم یارى
کاش من را میفهمیدى و میکردیم

کودکان را همراهى
از بیرون سَرصِداى مریض
خاکیَن بچه‌هاى تمیز
دلاى پاک
پاکَن هنوزا ولى خُب
وسطِ ضَجّه‌هاى سَرریز
وسطِ گرگاى وحشى
بایدَم این جورى خُب پاره‌تر شى
وسطِ جشن و خنده‌هات
یهو میُفته یه خُمپاره مَشتى
هِى … ! عَجب روزایى رفتن
عَجب رِفیقایى رفتن زیرِ خاک
همه عینِ لاکپشت
قَدَما کوچیک
همه یه جورایى رفتن زیرِ لاک
من
لِه شده همه شعرام
وسطِ بُغضِ اِنفجاریه ساز
خونَم شده یه اِنفرادیه باز
فامیل نه!
بیخودی اِنفرادى بِتاز
من شدم یه خُلِ خنده‌دار
مغز گیج و کُلِ شب به کار
من اصلاً حالَم خوش نى
مامان
نذرى شُله زرد بذار
من به کُل یه سَرصِدام
یه تَن یه خُلِ بَدصِدام
من
خیز وَرمیدارم فقط از یه گُل
به گُلِ بعد سه گام


امیر تتلو
من 2