ای مرغک آوازه خوان ، کز یار من داری نشان گر بر رهش کردی گذر ، از حال این چشمان تر
هیچش مگو ، هیچش مگو هیچش مگو ، هیچش مگو
داغ نهان سینه را ، وان الفت دیرینه را این خلوت خاموش را ، وین حسرت آغوش را
پنهان بدار از یاد او ، پنهان بدار از یاد او
در موسم لاله رویان ، دل خون و سر در گریبان از دشت رویا گذشتم ، در سینه ام داغ هجران
دیدم به صحرا ، صد لاله تنها ، همچون دلم بی قرارند رخسار گلگون ، وان رقص موزون ، زان داغ در سینه دارند
دانستم این غم نه تنها دنیا به من مسکین داد هر کو به دل عشق بر گرفت مزدش اینچنین داد
اکنون که یادم از خیالش رخت بر بست مهر از دل آن بی وفا بار سفر بست
آن مونس جان را توان کی بردن از یاد !؟ یارب مباد از قید این غم سینه آزاد
دارم به دل یاد رویش ، راندم ز سر آرزویش گو رو که در بزم اغیار ، پر باده بادا سبویش
در سینه داغی ، پیوسته باغی ، زان قصّه ی بی وفایی ای دجله ی غم ، جاری دمامم ، در روزگارم چرایی !؟