شیکَممون کاردو بُرید ، گَلومون طنابو جویید
وعده هایِ سم میخوریم ، معدَمون سَمو بُرید
ارتفاع اَدا اصول دراُورد ، جاذبه حرکتِ گوله رو خورد
بعد از هزار سال از دنبالِ مرگ ، کشتن شدیم نا امید
عمیق ترین دریا یه شوخیِ مضحک بود ،گُسل ضربِ زمینِ یا قوطیِ مُطرب بود
تقویم زمانو تُف کرد معلوم نی چَندُمو ، رعد و برق نترسون ساقه هایِ گَندمو
خطر توو خوابِ عمیقِ ما داد میزنیم ، لعنتی شکلِ زندگی عجیبه
نه بُمب ، نه کارد ، نه گارد نه مرگ ،شهرِ همیشه ها شهرِ لطافتِ تیغه
آی باد ، صدایِ زوزه یِ کفشت ، میاد توو کوچه یِ مغزم
تو هم مثلِ من تبعید شدی میونِ این جهان
آی ، بچرخ میونِ بوته ها ،آی پیدا کن بذرِ این جهانو
باد بشکن ، حبس و بندِ مرگو ، این ابدیّت داره میکُشه انسانو
آی باد …
بعدِ رقصِ مورفین توو شاهرگِ جنجال ، توو بزرمِ جنگ دَم از دوستی زدن
زمستون با شهوت لُخت کرد درختو ، اینجا سایه ها از سرما روسپی ترن
زیرِ درختایِ لخت از سایه میگفت ، آهن کشید دورِ دستایِ تیغو
تیزیِ حقیقت زیرِ مورفین آرامش ، هر سایه یِ دروغ از همسایه میگفت
ویروسِ روسپیِ مُسریِ آرامش ، آماده بود واسه انتشار
موجِ دستِ دوستی ، با کارد زیر آستین
انتظار اتفاق افتاد ، اونجا که جهانش شد آرمانش
دید که مالامالِ از دروغ ، دلش گرفت از غروب
حقیقتو رنگ کرد با طلوع
خُنَکایِ سایه داشت اهمیت میگرفت ، کم کم جهانش رنگِ ابدیّت میگرفت
جهل مرگو زنجیر کرد ، ارزشِ فرصت رو به تحلیل رفت
آیینه بی جیوه شد ، شیشه شد بازتابو باخت
آه ، مرگو کُشت آرمانو ساخت
ساعت ایستاد ، زمان عطیقه شد ، خوابِ آرامش توو تخت ابدیّت بیمه شد
تووی وهم سایه از بی برگیِ درخت غافل موند ، جهانش بی میوه شد
آی باد ، صدایِ زوزه یِ کفشت ، میاد توو کوچه یِ مغزم
تو هم مثلِ من تبعید شدی میونِ این جهان
آی ، بچرخ میونِ بوته ها ،آی پیدا کن بذرِ این جهانو
باد بشکن ، حبس و بندِ مرگو ، این ابدیّت داره میکُشه انسانو
آی باد …
با سوزِ وزیدن این چُرتو پاره کن ، آی باد بیا و بشکن این رویایِ ساکنو
آی باد …
پیدا کن مرگِ این جهانو ، آی باد این ابدیّت داره میکُشه انسانو