لحن لبخندش هنوزم مسریه
حالت چشماش آدم میکشه
مثل یه بیماری بی انتها
یه دفعه میاد و کم کم میکُشه
بس که اسفنده تنش بی رحم بود
زندگیم روی لباش کِز کرده بود
واسه کشتن چشماش کافی نبود
این دفعه موهاشو قرمز کرده بود
من تمامِ زندگیمو ریختم
توی مردابِ نگاهِ سرده اون
بی زره رفتم به جنگ تن به تن
به ستیز خنده ی نامرده اون
مثلِ یه ویرونی بی ابتدا
مثلِ جنگیدن برای باختن
مثل تصویرای غرقِ دلهره
وقتی از ماه عکس می انداختن
مطمعن از اینکه پایانش خوشه
مثل یه اسبِ کهر میتاختم
اون فقط عشقِ منو از دست داد
من تمامِ زندگیمو باختم
من تمامِ زندگیمو ریختم
توی مردابِ نگاهِ سرده اون
بی زره رفتم به جنگ تن به تن
به ستیز خنده ی نامرده اون
من تمامِ زندگیمو ریختم
توی مردابِ نگاهِ سرده اون
بی زره رفتم به جنگ تن به تن
به ستیز خنده ی نامرده اون



رضا یزدانی
قرمز