با من بی‌کس تنها شده یارا تو بمان
همه رفتند ازین خانه خدارا تو بمان
من بی برگ خزان دیده دگر رفتنی ام
تو همه بارو بری تازه بهارا تو بمان
داغ و درد است همه نش و نگار دل من
بنگر این نقش به خون شسته نگارا تو بمان
زین بیابان گذری نیست سواران را لیک
دال ما خوش به فریبی‌ست غبارا تو بمان
هر دم از حلقه‌ی عشاق پریشانی رفت
به سر زلف بتان سلسله دارا تو بمان
شهریارا تو بمانبر سر این خیل یتیم
پدرا یارا اندوه گسارا تو بمان
سایه در پای تو چون موج دمی زار گریست
که سر سبز تو خوش باد کنارا تو بمان
