رفتی از دنیای خاموشم صدایت را گرفتند
غصه های کهنه برگشتند و جایت را گرفتند
در کجای جاده یِ شب راهِ تو از من جدا شد
در کجای قصه از من دست هایت را گرفتند
گرچه شاید روز دیدار تو در تقویم من نیست
با نگاهت تا شبِ جان دادنم همراهِ من باش
من که برگی در شب پایان پاییزم غریبم
لااقل تا لحظه یِ افتادنم همراه من باش
بی تو میدانم بی تو میدانم
که من میمانم و این جاده هایِ بی رسیدن
بی تو میدانم بی تو میدانم
بی تو من میمانم و یک کهکشان تنهاییِ من
بی تو میدانم بی تو میدانم
که من میمانم و این جاده هایِ بی رسیدن
بی تو میدانم بی تو میدانم
بی تو من میمانم و یک کهکشان تنهاییِ من
مثل یک آهوی زخمی در‌ شبی برفی اسیرم
از کجای شامِ تاریکم سراغت را بگیرم
دست هایت را نگیر از من که در پایانِ راهم
یک نفس همراهی ام کن من که میخواهم بمیرم
بی تو میدانم بی تو میدانم
که من می مانم و این جاده های بی رسیدن
بی تو میدانم بی تو میدانم
بی تو میدانم بی تو میدانم
که من میمانم و این جاده هایِ بی رسیدن
بی تو میدانم بی تو میدانم
بی تو من میمانم و یک کهکشان تنهاییِ من
بی تو میدانم بی تو میدانم
که من میمانم و این جاده هایِ بی رسیدن
بی تو میدانم بی تو میدانم
بی تو من میمانم و یک کهکشان تنهاییِ من



علی زندوکیلی
جاده شب